Az önce. X şehrinin otogarindan y şehrine gelmek için otobüs bekledim bır süre, sigara içtim. Her zamanki gibi insanları izledim. Otogardaki bi deri bi kemik hayvanları, kar oynayan çocukları, yerdeki çöpleri toplayan emekçileri, şehir ismi ve hareket saati çığıran adamları, otobüsteki koltuğa bir türlü yetişmeyen yolcuların isimlerini anons geçerken önümde duran otobüsten muavinden bile önce inen insanin coşkusuna kapıldım. Askerdi. On on iki kişilik aile grubunun bir anda ona sarılması, ağlaması beni de duygulandirdi. Y şehrine geldim, servise bindim. Herkese, her şeye, tüm binalara, tüm insanlara, tüm şarkılara ağladım.
Mutluyum ama ağlamaya ihtiyacım vardı.
Mutluyum çünkü tek şikayetim gördüğüm en güzel adamin kollarinin beni sarmasindan rahat edememem.
Sevgi guzel be. Sevelim ve bunu belli edelim.
