adını duyduğum her vakit seninle birlikte yaşama fırsatı bulamadığım şeyler aklıma geliyor. insanın sesinin çatallaştığı, içten içe ağlamak istediği, boğazına bir şeylerin dizildiği anlar vardır. aklıma geldiğin vakitlerde bana da oluyor işte. bir gün şakayla karışık taş kalplisin demiştin bilmem hangi konu hakkındaki fikirlerimi duyduğunda. işte bu anlattıklarımı yaşarken taş kalpli olsam daha iyi olur muydu acaba diye düşünüyorum. ama sonra bu kalbin zamanı geldiğinde bu kalp bambaşka biri için de atmaya başlayacak. senin aksine sevgimi, vereceğim değeri hak edecek kişi için yani. işte bu hayata tutunmaya, beklemeye değer.
neyse daha fazla yazmak istemiyorum.
not: arkada çalan şarkının da etkisi var muhtemelen bunları yazıyor olmamda. sagopa kajmer - onları da anlıyorum.
ulan adam ne şarkı söylemiş be, ağlasam yeridir.
