Bir şeyi yapmadan once hakli oldugumu dusunsem bile sonrasinda canini yaktigimi dusundugum insanlarin uzulmesinden dolayi oldugum kisidir. Bu his öyle kötü yakiyor ki icimi, keske demeseydim, keske sakin kalsaydim, gercekten bunu mu istiyorum?, ben bu muyum?, gibi soru isaretleri aklimdan cikmiyor. Belki döneklik ediyorum fakat bu insanlari kirdigim gerceginin yaninda önemsiz kaliyor. Soyledigim sozun arkasinda durmamak gibi oluyor ama sanirim duygusal karmasanin getirdigi bir sey bu.
Bu entry yapilan bazi pismanliklar uzerine yazilmistir, keske hepsini duzeltmenin bir sihri olsa.
