Türkçenin bir dönemidir.
Oğuzlar islamiyeti kabul ettiği zaman bambaşka bir kültür dairesine girdiler.
Oğuz türkçesi bu kültür dairesininin gerekliliklerini karşılamaya yetmiyordu. O yüzden selçuklular arapça ve farsçayı daha etkin kullandılar.
Anadolu selçuklu zayıfladıktan sonra kurulan beylikler türkçeye önem verdi fakat türkçe bu kültür dairesine yine yeterince uyum sağlayamıyordu.
Osmanlı'nın kuruluş yıllarına denk düşen zamanlarda oğuz türkçesi yeni yeni edebi bir dil olmaya başlamıştı. oğuz türkçesi kavramı burada önemlidir, zira orta asya'daki hakaniye lehçesi olarak bilinen türkçe edebiyat için gayet yeterli olsa da oğuzlar tarafından kullanılmaz.
Osmanlı'nın kuruluşundan yüz-yüz elli yıl kadar sonra osmanlı türkçesi neredeyse farsça ile yarışacak düzeyde eser vermeye uygun hale gelir. Daha sonra türkçeye yabancı kelime katma işi abartılmış ve ortaya acayip bir edebiyat dili çıkmıştır.
Burası çok önemli ; osmanlıca olarak bildiğimiz dil edebiyat dilidir. Günlük konuşma dili çok daha sade bir türkçedir.
Esasında osmanlıca, lisan-ı osmanî , osmanlı türkçesi, eski türkçe vb. şekillerde bilinen dil yalnız o dönemin yüksek zümre edebiyatı dilidir ki bu edebiyatta sade eserler de mevcuttur.
bundan mütevellit ölümüne karşı çıkılacak yada savunulacak bir tarafı yoktur. Olduğu gibi kabul edilmelidir.
