Hayata hep gerçekçi yönüm ağır basarak baktım, kaçtığım zaman ise kendimi tamamen kurgulara veriyorum, bu aralar henüz göreceği çok günler olan gençlerle filmlerde aşk hikayeleri izlerken onların özene özene izlemelerine üzülüyorum, ama yapacak bir şey yok. Onlardan birini tutup "filmlerdeki gibi aşklar yok" desem ne kadar inandırıcı olacak sanki? Ben de isterdim hayatım başıma yıkılınca tekrar sevgi ile her şeyi en baştan inşa edeyim ama mümkün mü cancağızlarım? Sevgi denen şey insanlar arasında gittikçe ufalıyor.
