Herkes gibi gülebilmek istemiyorum, herkes kadar uzun gülmek istiyorum.
Güldüğümün farkına varabilecek kadar yani.
Hep anlık şeyler hissediyorum
Anlık öfke, üzüntü
Anlık mutluluk, sevgi
O yüzden, bu düşüncelerimi hep içimde saklıyorum, bir de sözlüğe ışte.
Buraya yazıyorum çünkü, dönüp baktığımda nasıl da farklı şeyler yazdığımın farkına varmak istiyorum.
Birbirine zıt yüzlerce düşünce barındıran yazılarım, sanki içimde yüzlerce kişilik var gibi
Iki yüzlü olmaktan bile daha kötü
Aslında daha da kötüsü, bunun farkında olmak.
Ne olduğunuzu anlamak ve bunu düzeltememek.
Gerçekten zor.
Bazen delirmiş gibi hissediyorum, sanki kontrol bende değilmiş gibi.
Sanki, hayatımı bir rüzgar yönetiyor, nereye eserse oraya uçuyorum.
Bazen o rüzgar diniyor, bazen fırtınalar oluyor o küçük rüzgar.
Itiraf bölümünü seviyorum, gerçekleri buraya vurabiliyorum.
Kendimle yüzleşmek ve sizlere kendimi anlatmak iyi geliyor.
Yani "Bakın diyorum, bakın ne rezil bir insanım,
bakın ben iki yüzlüyüm, bakın ben karaktersizim,bakın ben ne yaptığını bilmeyen dengesizin tekiyim, bakın ben dönek insanın tekiyim, bakın ben gönlü orospuya dönmüş şerefsizin tekiyim, bakın ben insanların hepsine yalan duygular besleyen biriyim, bakın ben kendine bile yalan söyleyen biriyim, bakın ben hep kendini kandıran biriyim.
Bakın abi, ben hep aynı yerdeyim.
Hep burda, dipte.
O kayalıkları aşamıyorum, farketmeden çıkmaya çalışıp, farketmeden dibe çakılıyorum.
Geceleri aklıma geliyor bunlar, gece ışte, bunları düşündüren ve yazdıran.
Karanlık, sessizlik, yalnızlık.
Kendinizden başka kimsenin olmayışı, içinizdeki binlerce sesi uyandırıyor. Hangisinin doğru söylediğini bilmiyorum aslında. Garip bir duygu bu da. Kafanızın içinde biri bir şey diyor, başkası ona karşı çıkıyor falan.
Işte gece olunca, herkes uyuyor, siz uyanıyorsunuz aslında.
Gerçek siz, beni ben yapan şey uyanıyor.
Gerçeklerim.
Sanırım bu kadar yeterli dostlar.
Sağlıcakla...
