geçen bölümden sonra inanılmaz akıcı ve eğlenceli geçen bir bölümle ekrana gelen dizi.
bölümün başlarında inanılmaz güldüm. poyraz'ın ayşegül'e karşı kıvırması, ayşegül'ün kıskançlık krizlerine girmesi falan komediydi. ben birinci poyraz dönemini özlemişim de haberim yokmuş. bu adama kaypaklık, hafif hinlik yakışıyor.
-abi dikkat et de bu kız sana aşık olmasın.
+tabi ki olacak. çünkü kızlar bana aşık olur.
poyrazlı ayşegüllü sahneleri bir kenara bırakırsak, aksiyon sahneleri inanılmaz tırt değinmek bile istemiyorum.
yeni gelen kız güzel ama mümkünse konuşmasın ağzına vurasım geliyor.
sefer'in sema'yı kıskandırıp, kıvrandırması iyiydi. sonunda nikahı kıyıp kavuştular.
azra akın gereksizi geri dönmüş. zülfikar başkana gene dertler göründü. meltem kafa kız bırak şu gereksizi diye seslenmek istiyorum zülfikar'a.
sado babaya çok üzülüyorum. dizideki en kral, içi dışı bir karakter ama herkesler arkasından iş çeviriyor. sonra sado piskopat. neden acaba?
ılker kaleli'nin gitarla yaptığı minicik şov beni bitirdi. hani şu sahneye çıkmak için nazlandığı bölüm.
ayşegülümü üzmeyin lan. kız hem tatlı hem merhametli. o yeni kızı bakışlarıyla ezdi.ķıskanınca azarlar falan, bayılıyorum kısacası.
son olarak aysegül ile poyrazı gördükçe aşık olasım geliyor, yapmayın lan allahsız senaristler. olan var olmayan var kıskanırlar.
