20 yasinda universite ucuncu sinif ogrencisiyim. Seneye okulum bitiyor. Gastronomi ve mutfak sanatlari okuyorum ve isim geregi yogun bir tempoda baslangicta az bir parayla komi1 olarak baslayacagimin farkindayim. Azarlanirim, yavsayan eden olur, tatilim olmaz, 16 saate kadar ayakta kalmak zorunda kalirim ve yeri gelir hakettigimi alamam. Bu sektör bole. Herseyin farkindayim. Okumaya basladigimda da farkindayim. Okuyorum hala farkindayim.
Ama seviyorum sozluk. O dunyayi seviyorum. Mutfak bambaska bir dunya. Hersey senin hayal gucunde yeteginde ve bilginde. Ben 16 saate kadar azar isite isite calismak istiyorum. Birseyler uretebilmek bunu insanlara sunabilmek istiyorum. Basta emir alirken kendimi gelistirdikten sonra emir veren olabilmek istiyorum. Mutfak resmen baska bir boyut. Kapisindan iceri girdiginiz an bambaska bir yasam tarzi. Ve ben bu dunyanin icinde olmayi istiyorum.
Gel gor ki bunu aileme anlatamiyorum. Yok omrum boyunca emir mi alcakmisim. Yok.ezilmek mi istiyor musum. Ozel sektormus garantim yokmus. Mantikli dusunemiyor musum. Formasyon alcakmisim. Ogretmen olcakmisim. Kpssye gircekmisim. 3000 lira kazanirmisim. Felan felan.
Deflarca amacimin para kazanmak olmadigini sevdigim isi yapmak istedigimi soledim. Her is boledir herkes once emir alir sonra emir verir dedim. Bu isi seviyorum.devlet memuru olacamda nolcak ne uzarim ne kisalirim dedim. Tepki aldim. Dar bir sosyokulturel cevre icinde genis dusunemiyor oldum. Kimse de nasil mutluysan ole yap demedi. Onlar icin mutlu olmam isimin rahat olmasina ve 3000 lira kazanmama bagli.
Belki de haklilar. Ama ben bunu yasayarak gormek istiyorum. Ascilik mesleginden hevesimi almadan, yada agzimin payini alip pes etmeden ogretmen olmak istemiyorum. Icimde birseyler kalsin istemiyorum. Keske demek istemiyorum.
Nolursa olsun ideallerimden vazgecmeyi dusunmuyorum sozluk. Asci olamazsam yemek fotografciligi, yemek editorlugu gibi yan dallara kaymayi dusunuyorum.
