sıradan olanı sevmemenin hallicesi.
olanı biten herşeyin tek bir merkeze yol aldığını gören insanın bu gidişe kendi içinde belki de bir dur demek için geliştirdiği savunma mekanizmasının en soylu belki biraz aptalca parçasıdır.
aptallığın soylulaştırdığı bir var oluş biçimidir.
insanı sevmemek,aptallığı olan biteni iyi kavrayamamak olarak ele alırsak evet bu kavrayamamazlık tan doğan bir sürecin sonucudur.
gidilen merkez herkesin bildiği insanların çeşitli davranış örüntüleriyle kendine meşgaleler bulduğu hayat kasesinin tam dibindeki deliktir,şnsanı sevmeyen insan için gidilen yön yön değil sadece bilinenin tekrarlanmasıdır.
bu tekrarlamayı,paradokslar dünyasında o kadar kez görürsünki artık aynılık gözünde bayağılaşmaya başlar,hatta en son raddede uç farklılıklar bile aynılık tır.
insanı sevmemek,marjinalliğe kaçmadan kökten farklılaşmayı tanımlar.
insandan korkar,sürekli bir duygusal düzen arayışı içerisinde taşları hiçbir zaman yerli yerine oturmayacakmışçasına seni sürükleyen dünyayı çecuklara ayrılmış bir oyun alanı gibi görürsün.
hayatındaki hiç kimse eğer çok şanslıysan çoğu kimse senden aldığından fazlasını sana vermeye yanaşmamaktadır,bunu rica ile teklif ettiğinde sevilmeyan insan olursun,insanı senden aldığından fazlasını vermeye zorlayabilirsin ama bu durumda seni duygusal gereksinimlerini karşılamayan kötü durumlara sevk eder...
anlayacağınız insanı sevmemek üzerine uzun uzun kafa yorulabilecek belkide bilgiyle temellendirilebilecek sağlıklı bir durumdur.
