çok güzel bir anım olduğu için anlatmak istiyorum bunu ben tabii.
bir öğrenci evi düşünün ki ocakta sürekli çay olsun ve çayı çok seven 2 kafadar olsun bu evde. geri kalanlar da çay içiyorlar ama öyle bağımlı falan değiller.
günlerden bir gün evde şeker olmayışı infiale neden olmuş, iki kafadardan biri zaten hali hazırda şekersiz içtiği için çok da iplemeden çayını yudumlamaya başlamıştır.
üşengeçliğin master'ını yapan biz değerli öğrenciler de aramızdan birini kurban seçmeye çalışırken canımın aşırı derecede çay çekmesi sonucu "şekersiz mekersiz içerim ben bunu" demiş ve ilk kez şekersiz çay içtim. ulan diğerleri de inat ettiler, kimse gidip şeker almadı!
3 gün boyunca şeker olmadığı için ve çayı çok sevdiğim için çayı şekersiz içtim. inadımın faydasını gördüğüm tek olay olarak o gün bu gündür şeker kullanmıyorum.
şimdi bir daha düşününce, bildiğin üşengeçlikten bırakmışım şekeri, sen o kadar üşenebilir misin?
