Her ne olursa olsun yapılmaması gereken eylemdir. ahkam kesmek olabilir bu. Sen ne bilirsin de diyebilirsiniz. benim yaşadıklarımı yaşamadın ki de diyebilirsiniz. hepsinde haklısınız. daha önceden yazarlar ne ister başlıkları altında mutluluk demiştim. herkes için mutluluk. aslında çok şey söylemek mümkün ama şimdi bunları bu saatte yazıya dökmek güç. bir gün bundan da çok erken saatlerde telefon çaldı. sanırım yanlışlıkla aradı diye düşündüm. çünkü akıllı telefonlarda işte dokundum, dokunmadım vs arama yapmış olabilir diye düşündüm. ama bu saatte de önemli olmasaydı aramazdı, vardır bir şey diye açtım. arayan beş yıl önce bir kayıt esnasında tanıştığımız bir kişiydi. daha sonra ortak kişi ve yerler olunca ara ara görüşüyorduk. açtım artık ne diyeyim ağlamaklı mı donuk mu bir sesle oğlunu kaybettiklerini cenazesini defnedeceklerini söylüyordu. o esnada aklıma bir hastalık veya kaza olabileceği geldi. ama daha sonra öğrendim ki intiharmış. daha önceden birkaç girişimde bulunmuş. bunları daha sonra öğrendim. neyse cenaze merasimine gittik. adam yıkılmıştı, bir yıl önce de ailevi bir sorun daha yaşamıştı. bir yılda iki büyük olay. yani buraya çok şey yazılabilir. eşinden ayrılmıştı, bir çocuğu engelli onunla ilgileniyordu, ailesini bir arada tutmaya çalıyordu, böyle olmamalıydı vb birçok şey yazılabilirdi. ama bilemiyorum, kimseye de akıl verecek, nutuk çekecek değilim. o kişi de benim yaşamış olduğum olaylardan dolayı kendi çocuğu arasında bağlantı kuruyor sakın diyordu hep sakın, kendine iyi bak, sakın bir şey yapma diye. düşünmedim mi düşündüm. acı şeylerdi, şoklar, depresyonlar, ilaçlar vs vs. neyse cenazeden sonra eve gittik. yakınları vardı .taziye için gelenler. tuttu beni olayın gerçekleştiği odaya götürdü. Hani filmlerde pencereden esen rüzgâr perdeyi havalandırır ya öyle bir hava, kötü bir hava hissettim odada. olay sanki gözümün önünde bir kez daha oluyordu. o içerideki kasvet boğuyordu beni. o dönemler suskunluk dönemlerimdi, sustum, sustum. hep o babanın yaşadıkları içimdedir. dedim ya ben de düşünmedim mi düşündüm. dedim ya akıl verecek değilim. şimdi o gitti. giderek sorunların biteceğini düşündü ama ya arkada kalanlar. bitmiyor işte. hani boğazınızdan aşağı doğru sıcak bir şey devamlı akar ya, hani boğazınızda bir yumru saplanır ya. işte o orada duruyor. ukalalık yapmak istemem. dedim ya mutlu olsun herkes. bu dünyaya kazık çakmaya gelmedik, nasıl olsa bir gün göçüp gideceğiz. şairin dediği gibi kubbede hoş bir sada bırakabilirsek ne mutlu. kur'an da geçen bir bölüm var. biz kimseye kaldıramayacağı yükü yüklemedik diye. bazen diyorum sessiz geveze demek ki bunları da yaşayacakmışız diye. ve yaşadığımız her olay bir şeyler katıyor bize. kavruluyorsunuz hayatın içinde. eğer bir acı öldürmüyorsa sizi daha da dayanıklı kılıyor. böyle bir şey düşündüğünüz zaman yardım isteyin, açın kendinizi, seyahate çıkın, doğada bulunun. birçok güzel şey yapın ama nolur intiharı düşünmeyin. belki eden çözüm olarak görüyor ama geride kalanlar için o içinden çıkılmaz sarmal tekrar başlıyor. onları da düşünün ve bu acıları onlara yaşatmayın derim.
her ne olursa olsun. hadi deyin, bir kez daha tutunun hayata. hadi, yalnız değilsiniz.
