küllükte kendi başına yanan sigaram.ne ara büyüdük ve devam ediyoruz.sevdiklerimiz birer birer göçerken biz hala nefes alıyoruz.bazen aşık oluyoruz, her gün gülüyoruz ama için volkan misali yandıkça şiddetleniyor.tek avuntumuz bir bardak viski ve tek dal sigara.kendimize bakmıyoruz, sakallarımızı kesmiyoruz, saçımızı taramıyoruz, her gece yenik düşüyoruz kaybettiğimiz güzelliklerin hatıralarına.uykuya dalıyoruz ve uyanıyoruz.belli etmemeye çalışıyoruz çevremize kendimizi.yalancı gülücüklerle kandırıyoruz onları.ilk yalnızlıklarda gene sigaramıza sarılıyoruz.karanlık geceye bir duman daha bırakıyoruz.çok özlüyorum adını anmak istemediğim insanı, hayatımı mahveden kadını.dönmez bir daha, dönerse ayıp olur kendine, bana ve benim nefretime.umutlanmayı kesmek ve açılan yaraların değişmemesi çok canını sıkıyor insanın.
