en kötüsü şu...sokaklarda çok az engelli görüyoruz. bu insanlar dışlandıklarını düşündüklerinden, kendilerine tip tip bakanlardan ya da onlara sağlanmayan imkanlardan dolayı sokaklarda zorluk çekeceklerinden dışarı çıkamıyorlar.
her birimiz engelli adayıyız. iki saat sonra dışarı çıkacağım, bir araç ezecek belki beni, bacaklarım ya da kolum ampute edilecek. kabataş'ta geçen yıl 19 yaşındaki kızın iskelede vapur beklerken başına geldiği gibi...henüz 19 yaşındayken iki bacağını kaybetti o kız...öyle ağladım ki anlatamam. ya da bomba patlayacak bir yerden geçerken ve engelli kalacağız. ani bir hareket sonrası felç kalabiliriz. hiçbirini ama hiçbirini bilemeyiz.
bu insanlara "öcü" gibi bakmayalım. ben her gördüğümde üzülüyorum, ama asla bakmıyorum, rencide etmiyorum. bir sürü engelli öğrencim de oldu. hep de içimden "halimize şükürler olsun, taşıyamayacağımız yükle bizleri imtihan etmezsin, onların da yardımcısı ol," diyorum.
arada "http://www.engelliler.biz" ; sitesine girip bu insanların paylaştıklarını okuyorum. geçende biri beni öyle ağlattı ki...bir çift sağlıklıyken evlenmiş. düğünlerinden 20 gün sonra kadının bir kaza sonrası iki bacağı ampute ediliyor, hastanede eşinden boşanmak istediğini söylüyor ve adamın cevabı beni ağlattı. eşi askermiş ve cevabı şu şekilde olmuş "bir bomba patlasa ve ben senin durumunda olsam sen ayrılır mıydın?" ve eşi bırakmamış kadını...duygulandım işte...ve bunu direkt o kişinin kendisinin anlattığı şekilde okuyunca...gerçek sevgi bu dedim sonrasında...
