çok yanlış bulduğum hareket. şu hayattaki en önem verdiğim prensiplerimden biri, birilerine söz verdikten sonra sözümü tutmaktır. ufak bir söz dahi olsa bu karşıdaki kişiye bir değer biçmiş isem bir şekilde mutlaka sözümü tutarım. yarın, öbür gün, öbür ay, öbür yıl yahut herhangi bir zaman olabilir bu ama tutarım. ölümüne unutkan bir adamım ama söz konusu söz vermek olunca aklımda tutuyorum ve dikkat ediyorum. öylesine girilen bir iddiayı kaybettiğim için saçımı turuncuya boyamış adamım sözlük.
şimdi ben böyleyim ama, tabii insan aynısını karşı taraftan da bekliyor lakin onunla böyle bir anlaşma içerisinde bulunmadığı için bir şey de diyemiyor. yazılı bir şey yok ortada evet ama, ne derler hani, bu bir racon değil midir? yoksa ben mi yanlış öğrendim bugüne dek. biliyorum, biliyorum ama sadece sormak istedim işte.
ön yargı konusu da ikinci prensibim zaten. bu yüzden de düşünmüyorum pek ve illa bir sebebi olabilir diye her daim açık kapı bırakıyorum. karşıdaki insan ise o kapıların kapanmayacağına bilinçsizce güvenerek yine bilinçsizce rahat davranıyorsa birinin ona bunu hatırlatması gerek diye düşünüyorum. bu cümle çok önemliydi. yani her seferinde "aaa unuttum ben onu ama ya kusura bakma" sözlerine maruz kalmak gerçekten üzücü bir hale gelebiliyor bir süre sonra. en baştan sözümde duramayacağım de kabul. hadi söz verdin ve sözünde duramadın, onu söyle bari o da kafi kabul. ama unutmak falan. ne diyeyim, sağlık olsun.
