dün 7 yaşında bir çocukla tanıştım.adı melih.masumdur tabii her çocuk.ama melih hepsinden masumdu.
bir düğüne gidecektik ve melihe yeni kıyafetler almışlardı.güzelce giydirdim onu, arabayı beklerken uyuyup kaldı koltukta.
sonra gülerek uyandı melih.anne bak yeni elbiseler giydim dedi.sonra etrafına baktı.annesi yoktu.anne nerdesin dedi ama yoktu.
o an herkes sustu, buz tuttu.ne oluyor diye sordum tanıdık bir ablaya.melihin annesi bir sene önce vefat etmiş meğer.
çocuklar yeni bir elbise giyince herkese göstermek ister ya onu, melih elbiselerini çok sevmiş olacak ki, annesi gelmiş rüyasına.annesiyle paylaşmak istemiş.
sonra babası geldi, birbirlerine sarılıp ağladılar.
o an keşke ölen melihin annesi değil, ben olsaydım dedim.
kendimden utandım, kendi ufacık dertlerimi dağ kadar büyütüp kendimi paralarken, küçük yaşta annesiz kalan bu çocuk yüzüme güzel bir tokat çarpmıştı.onun gözyaşları her aktığında derdimden iğrendim.
sonrasında melihin yüzüne hiç bakamadım.
özür dilerim melih, özür dilerim ufacık bedenlerinde kocaman yükler taşıyan tüm çocuklar.
