insana huzur dolu bir hiçlikten başka bir şey sunmayan uykudan uyanıp yıkılan hayallerin süslediği bir güne başlamaktır. hem de her sabah... her sabah yenilginin acı tadını bir kez daha hissetmek dudaklarda.
ne anlamı var ki peşinden koşacak bir şeyler olmadığı halde koşmanın ? ama gün ışığı her sabah yeni bir maratonun startını veriyor. bazılarımızın yarışı çoktan bitmiş. ama yine de azarlarcasına bağırıyorlar arkamızdan "koşsana !" diye. "peki nereye ? ne için ?"
her sabah yine doğuyor güneş ve zoraki hayatlarımızı yeniden başlatıyor düşüncesizce. bıraksa da uyusak; hiç uyanmasak...
