ilkokulda arkadaşım t.'nin ağlaması.
Bu yaşıma kadar tanıdığım en olgun, en güçlü insan hala o.
Bir gün okul aile birliğinin süslü hanımları, beslenme teneffüsünde içeri girip t.'yi tahtaya çağırdılar. Eline bir kaç torba tutuşturup "Fakir çocuklara yardım yapıyoruz." Tarzı bir şeyler söylediler.
O ana kadar onun fakir olduğundan bile haberim yoktu. Hiç durmadan ip bileklikler, tel sepetler falan örerdi. Ben de hayranlıkla izlerdim.O an dank etti bende onları yapıp, sattığı.
Sırasına döndü. Yüzü allak bullaktı. Sonunda dayanamadı. Masaya kapanıp sessizce ağladı.
Onun gururunun kırılışı, her hatırlayışta ağırıma gider.
