Sanırım asla alışamayacağım olaydır. Allah gecinden versin diyorum ne kadar uzağa göndersem de bir gün kaçınılmaz olduğunu bilmek ciğerimi yakıyor, boğazımı düğümlüyor. Küçükken yorganımın altında gizlice ağlardım babam ölürse ben ne yaparım ben ondan önce öleyim diye. Şimdi ise evlat acısı çekmesin canımı ondan önce alma diye dualar ediyorum sanırım büyümek böyle bir şey. Ama ne yapacağım sorusu zihnimi kemiriyor. 19 yaşına geldim koca kız oldum bir gece onu öpmeden uyumadım, içime bilal Erdoğan kaçmış gibi babacım demekten vazgeçmedim, üniversiteye gittim sesini duymadan güne başlayamaz oldum. Her babasına aşık kız gibi davranmaktan asla ama asla yorulmadım. Allahım bana senin yokluğunu göstermesin güzel adam.
