gece gece değişik bir açıdan baktığım atasözü. gerçekte bu iki insan arasında iletişim neredeyse yoktur çünkü kör, konuşup duyabilir ancak göremez; sağır, görebilir ancak ne duyabilir ne de konuşabilir. kör, konuşurken sağır ancak ağız okuyabilir. sağır, vücut dilini kullansa kör, göremez. bu ikili arasındaki tek iletişim olanağı, yazıdır. onda da alfabe ortaklığı yok. sonuç olarak bu ikilinin arkadaşlığı, yokluktan oluşmaktadır. çıkarcı insanlar da zaten böyledir. bunu söyleyen atamız belki de benim gibi düşünüp bu sözü söylemiştir, kim bilir? *
