Her gün otobüsle şehir merkezine gidiyorum. Şehir merkezine giderken indiğimiz bir yokuş var ve yokuşun iki tarafındaki binaların pek çoğu yakın zaman önce yıkıldı. Kırk-elli binanın yıkılmasıyla da şehir manzarası ortaya çıktı -ne manzara sormayın- okuduğum kitapların hangisindeydi bilmiyorum, "bir bina yıkılınca ortaya çıkan yeni ufuklar"dan bahsediyordu yazar. O binalarla birlikte kim bilir kimlerin anıları kayboldu, kimler evsiz kaldı, çile çekti. Fakat ben artık şehri, yani ortaya çıkan yeni ufuğu görebildiğim için seviniyorum. Bencillik diz boyu.
