Ağlar. Içerden ayrı, dışarıdan ayrı ağlar. Sevdiği kadını kalbinde öldürürken ağlar. Babası öldüğünde ağlar. Çocukluğuna döndüğünde ağlar. En sevdiği kişinin ölü bedenine bakarken ağlar. Böyle bir ağlar sonra geçer gibi durur ama içinden hep ağlar. Fakat ağlamıyormuş gibi rol kesmek her zaman yaptigimdir. Bu yüzden güçlü olduğumu söylerler. Bu kadar çok ağlamak zorunda kalmadaydım güçlü olmam da gerekmezdi. Neyse yani biz ağlıyoruz. Hem de hüngür hüngür. Fakat sert durmaya çalışıyoruz. Rol yapiyoruz. Teninde kaybolasımın geldigi bir kadina bile sarilamam. Öpemem. Elini tutamam. Neden? Rol gereği. Aslinda gayet yapasim var. Fakat dogrusu boyle. Kolay mi amk beni sevmek? Gunlerce sevissek bile son 50 günüm. Bir daha yüzümü anca forofraflarda gorecek. Yazik değil mi beni seven kişiye? O yuzden kimseye hicbir sey umit vermeye gerek yok. Ait olduğum yere gidiyorum.
