ablam bugün yolda ortaokuldan bir arkadaşımı görmüş; ayak üstü biraz konuşmuşlar. evlerimiz de çok uzak olmadığından yılda bir iki kez yolda karşılaşırız zaten.
o arkadaşım da aynı gün ablamla karşılaşmadan birkaç saat önce kütüphaneye kpss kurum sınavlarına hazırlık için ders çalışmaya gitmiş ve ortaokuldan başka bir sınıf arkadaşımızı görmüş. okul yıllarından bahsederlerken diğer arkadaş "benim ortaokul yıllarından hatırladığım tek arkadaşım linguist; eğer bir şekilde onu görürsen selamımı ilet" demiş hem de ablamın karşılaştığı arkadaşım daha benden bahsetmeden önce...aynı gün ablamı görünce arkadaşım diğer arkadaşın selamını bana iletti.
tesadüf vs. değil ya bu...o arkadaş artık nasıl içten istediyse selamın bana ulaşmasını rabb'im ablamı vesile olarak gönderdi bence.
ve daha güzeli...ortaokul yıllarından hatırladığı tek arkadaşı benmişim ya...bana hediye olarak gerçekten çok güzel, çok hoş bir çerçeve almıştı ve aradan geçen 11 yıla rağmen odamda hâlâ onun aldığı çerçevede fotoğrafım duruyor. tozları alırken hatırlarım devamlı...
mutlu oldum işte. birileri tarafından hatırlanmak hatta daha ötesi hatırlanan tek kişi olmak güzel bir şey...ve bir şekilde bir yerlerde isminin anılması...
