sevgililer için çok da yeni bir moda olmasa gerek. ama ben yeni yeni keşfettim bu olayı.
ilginçtir o gün ısınmak için girmişim mağazaya, kız arkadaşımı bekliyorum mağazanın da dahil olduğu iş hanının önünde buluşucaz. o arada oyuncaklara bakayım dedim. bakarken kendimden geçmişim "ohaaah transformırsa bak lan, abav kocaman kılıç, arabalar da cillopmuş arüüv" şeklinde tepkiler vererek mıncıklamaktayım rafları. hatta kız arkadaşımı da sokmuşum; aynı tepkilerle o beni izlerken sürdürmekteyim bu denyoluk halimi.
denyoluk da değil aslında küçüklükten beri hastası olduğum ama ekonomik sebeplerden dolayı hiçbir zaman sahip olamadığım oyuncaklara bakarak iç geçirmek. hala çocuğum ayağına yatmak da değil lan, şimdi olsa oynamam ama o günlerde olsaydı ne oynardım hafız demekten de kendimi alamam.
ama işte o sıra farkediyorum bu sevgi pıtırcıklarını. "aşşjjkuum ne kadar da çocuk ruhlu jelibonlarız biz" edasıyla geziyorlar rafların arasında. oyuncaklar hiç umurlarında değil ya da erkek olan ben hala çocuğum ulan, edalarında oyuncak arabaların özelliklerini hiç de çocuklara yakışmayacak bir bilgiçlik haliyle inceliyor. aslında iş güç sahibiyim ya da okul bitince paranın *mına koyacam amma velakin lanet olsun bu çocuk ruhum bu tarz burjuva sevdalarından vazgeçmemi engelliyor mesajı yayılıyor etrafa.
birden uyanıyorum, rafların arasından doğrulup "siiieeekttrellaaauvv dokanmayın hallov" demek geliyor içimden, yapamıyorum... kız arkadaşımı da alıp kaçıyorum oralardan. belki ibaşka bir denyo da beni izleyip aynı şeyleri düşünüyor hakkımda o sıra... hava soğuk. ama içerdeki iç gıcıklayıcı soğuk kadar üşütmüyor.
