tek bir sebebi vardır gerçekten: mutluluğun peşinde koşmak.
tabii, bu da her önermenin olduğu destekleyici yargılara ihtiyaç duyar.
insan, mutlu olamaz. mutlu anlar da yaşayamaz, bu yalnızca haz ile karıştırılan bir haldir. zira insanın mutlu olabilmesi için ciddi manada bir hazlar bileşkesi ve aynı ciddiyet ile bir tatmin gerekmektedir.
bir iradeye sahip olduğumuz andan beri durmaksızın bir şeyler isteriz. iradenin diğer bir ismi istenç olduğundan bu durum kendi kendisini aşikar hale zaten getirmektedir. bütün insanlar arzular, bunlardan çok azı istediği şeye ulaşır/sahip olur. bunlar da ulaştıklarında gerçekten bir hayal kırıklığına uğrar. zira istenilen şeyin gerçek hali ile zihindeki hali aynı değildir. beklenen ve bulunan her zaman farklıdır. bu sebepten başka diyelim ki zihindeki arzulanan ile onun gerçekliği örtüşüyor. bu durumda da insan asla kurtulamayacağı iki şey ile imtihana zorlanır: (i) sıkılma, (ii) yeniden isteme... bu kez sıkılması ile ondan kurtulmak isteyecek (bilinçli ya da gayri-ihtiyari) ve yeni bir arzunun kendisine ördüğü parmaklıklarla öpüşecektir. ve ne yazık ki bu süreç ve süreçler bir kısır döngü haline sürecek, dolayısıyla mutlu olmak imkan dahlinde olmayacaktır.
