Şarkıyı kafasında oluşturan kişi david gilmour'dur. Öncelikle wish you were here'da olduğu gibi, kafasında bir tını, bir melodi arar ve uzun uğraşlardan sonra bu melodi dizisini demo olarak kaydeder. Ki bu comfortably numb'ın melodisidir.
Ardından-her zaman olduğu gibi-Roger sözleri nasıl yazacağını düşünür ve yakın bir zamanda geçirmiş olduğu hastalık ve hastalığın getirmiş olduğu ruhsal etkileri yukarıdada bahsedildiği,iki kişinin; hasta ve doktorun diyaloğuymuş gibi sözler yazar.
Doktor, öncelikle kısa bir bilgiye ihtiyaç duyduğunu söyler.
Hastaysa, doktorun yaptıklarının bir işe yaramadığını söyler. Çocukluğundada şu anki gibi bir ruh halindeydi. Elleri sanki iki balon gibi olmuştu. Aynı duyguyu şimdide hissediyordu, anlatamazdı, bu o değldi. Çünkü o artık comfortably numb'dı.
--------------------------
Müzikal olarak the wall'un en iyi şarkısı. The final cut'ın pink floyd adı altındaki bir roger waters albümü olduğunu düşünecek olursak waters-gilmour ortaklığının son *ve en başarılı ürünü.
Çünkü o kadar başarılı bir koordinasyon sözkonusu ki,düşünüyorum da sanki orada kendi hayatlarını, kendi tartışmalarını anlatırmış gibi söylüyorlar şarkıyı. Waters, hafif alaycı bir tonla,'i do believe it's working,good' diyor.Gilmour'sa çok az kızgın bir sesle ''there is no pain,you are receding'', diyor.
Bunun dışında ise bırakalım pink floyd'un kronolojik önemini,müziğin ilk çıktığı andan itibaren ortaya çıkan bence en özel ve 'müzik işte böyle bir şey olmalı'dedirten bir şarkı.
--------------------------
Merak ediyorum,ismail yk,ajdar vb. zat-ı muhteremlere sanatçı denilen ve yaptıklarına şarkı denilen,adam yerine koyulup programa çağırıp,bu insanlara değer verenler,acaba karşılarında david gilmour'u görseler,onun gözünün içine baka bak ''i have become comfortably numb'lafını duyup,o solonun içinde kendilerini kaybetseler,hiç mi utanmayacaklar david gilmour ve ismail yk'yı benzer sözcüklerle andıkları için?
