sımsıkı sarılacağımız kaç kişi var hayatta? dost diyebildiğimiz, her anında yanında olduğumuz, yanımızda olan, zamanı gelince küfür bile eden ama gücenmediğiniz kaç dost? gözyaşınıza gözyaşlarını karıştırdığınız? öyleydi lucifer. kıvır saçlarıyla oyun oynadığım, vakit geçirmeyi en çok sevdiğim, dost diyebileceğim tek kişiydi. yaptığımız her işte imzamın yanında imzası bulunan, çalıştığımız yerin üst düzeylerinin bile ekürin diye ti'ye aldığı güzel, imrenilesi bir dostluğun diğer adıydı. adı demeyi çok isterdim belki şu an. evet evet çok isterdim. dostların paylaşamadığı hiçbir şey yok diye bilirdim bundan kısa bir süre önce. bencilliğine yenildi dostum(!), dostluğum. ekürisinin yüzündeki gülümsemeyi ona çok gördü, belki bunu bilinçsizce yaptı ya da aslında niyeti bu değildi. yüzümde hep kocaman bir gülümseme olan kız gözyaşı olup oluk oluk aktı. boğazımda düğüm olup beni boğdu. farkındayım luci, bende suçluyum hemde çok suçluyum. ama önceleri yaptığın gibi bana elini uzatsaydın, kızsaydın, bağırsaydın, kaş çatıp trip atsaydın ama mutluluğumu, sevincimi almasaydın. ne kadar zor seninle aynı yerde iki yabancı gibi davranmak. ara sıra bakışlarının bende gezdiğini görüyorum, ağzımdan tek kelime çıkmasını beklediğini de. çıkmayacak luci tek kelime etmiycem sana. artık ne kadar güvenebilirim sana bir düşünsene? ne kadar merhem olabiliriz yaralarımıza? en sevdiğimi kendi ellerimle gömüyorum şimdi. en derine. dostunu kaybetmenin acısı ne kadar ağır bir bilsen luci... kıvır saçlarınla, beni çok güldüren triplerinle, kahkahalarınla seni gömüyorum dostum. içimdeki nilüfer çiçeklerini soldurdun. hoşçakal...
