yaşıtlarım çoluk çocuk, iş güç sahibi oldu, ben hala üniversite kantinlerinde sürtmekteyim.
evleneceğim kız götüme tekmeyi bastı.
okuyorum ama, hala elim bir iş tutmadı, hala baba parası yemelerdeyim.
haftanın yedi günü, günün on saati orada burada sürterim, günde ikinci sigara paketini mutlaka açarım, yine baba parasıyla.
güneş doğarken yatarım, güneş batarken uyanırım.
sevabım yok, günahım çok, boktan bir kul, hayırsız evlat, belki de yetemeyen sevgiliyim.
hayatta hiçbir boku layıkıyla beceremediğim gibi, gitmeyi de beceremedim. tüm beceriksizliğimle tekrar buradayım. nikim yok benim sözlükten ayrılırken, mesajlaşmıştık, ona "yazmak insan vücuduna sirayet etmeyegörsün, mutlaka yazacaksın, mutlaka okuyacağız seni" mealli birkaç kelam etmiştim. derdim yazmak mı aslında ben de bilmiyorum, veda entrysini döşenirken, sıkıntılı bir dönemimde beni oyalayan sözlüğe müteşekkir olduğumu söylemiştim. 15 eylül 2007, hayatımın şoku, atlattım mı, orası onu bunu bağlamaz ama sözlüğün yadsınamaz bir desteği vardı. yine sıkıntılıyım, yine buradayım, özel hayatımda kimin benim için ne söylediği olumlu ya da olumsuz önemli olmadı benim için hiçbir zaman. sessizce veda etmeyi, gidişimi sırf birine ya da birilerine duyurmak için, gözüm kesmedi, haliyle mevzu toplumsallaştı, öyleyse dönüş de öyle olsun dedik, uzatmadan, daha erken, en erken.. hiçbir şeyin kendimi özgürleştirmenin önünde, ötesinde olmadığını anladım. gelene hayhay her daim, kapılar açık. çok mu sövdüm kendime, yoo, az bile.
şimdi, unutalım mı bunları? eğlenceye kaldığımız yerden devam mı? haydi bakalım. kapıyı kilitleyip, anahtarı yutmadıysanız, tekrar aleminizdeyim.
