tanımı olmayan hislerdir. tanimsiz hissediyorum be sözlük. öyle ki üzgün muyum, nefret mi doluyum, kızgın mıyım bilmiyorum, öyle boş öyle tanimsiz.
düşünün bir dakika, çocuğunuz oldu erkek. ilk gördüğünüz an yenilenmiş hissettiniz, bir parçaniz vardı artık sadece kendiniz icin değil, onun için de yaşayacaktınız.
geceleri onun için uyandiniz, hasta oldu, ondan daha cok canınız yandı, basit bir aşı olurken bile içiniz gitti.
yaramaz bir oğlan çocuğuydu, ona kizinca siz daha cok üzülürdünüz. az daha büyüdü, okula başladı nasil yalnız kalacak okulda diye düşündünüz, bırakıp gelirken sanki çocuk okulda yatacakmis gibi içiniz elvermedi, ya da ise başladı diyelim, yoruldu mu acikti mi hep aklınız onda kaldı.
biraz daha büyüdü, askere gidecek artık. gururla, ama bir parçanız koparcasina gönderdiniz evladinizi. sonrasında nasıldır ne yapar diye düşündünüz hep, her haberde, her telefonda içiniz hop etti. sonra birgün, helalleserek, öperek, gülerek uğurladığınız biriciginiz, evine tabutla döndü...
düşündükçe canim yanıyor be.
küçük bir erkek kardeşim var, küçük dediysem baya 20 yaş küçük benden. benim oğlum gibi. bugun zehirlendi, midesini yikadilar. icerden korkmuş bir şekilde haykırmasını dinleyip, "aba, aba" diye yalvarmasini duyup hiçbirsey yapamadım, sadece aglayabildim. öyle tarifsiz bir duygu ki... ışte su an şehit aileleri bunun bilmem kaç katını yaşıyor.
düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum, evet !
ellerini o masumlarin kanina bulayanlara ve buna vesile olanlara edecek beddua ya da küfür bile bulamıyorum. hala siyaset yapmaya çalışan siyaset "adam"larına da öyle. başlarına aynısı gelse bile anlayamaz onlar bunu, onlarda vicdan yok, ruh yok, insanlık yok. ben sadece bitsin istiyorum bunlar artık, ölüm lafını duymayalim istiyorum, gerisi umrumda değil, kendi boklarinda bogulsunlar.
