insan hiç görmediği,tanımadığı,dokunmadığı,konuşmadığı biri için ağlar mı.ben ağladım.şimdi yine aklıma düştüler,yüreğim paramparça oldu,ağladım.bu Yürek sanki oğlum,yeğenim,bir tanıdığım için acıdı.hem de onların karaya vuran bedenlerine tekrar bakmaya cesaret bile edemeden acıdı.
farkındamısınız ama küçüklüğümüz öldü.Offff ya! inanın yüreğim şişti.
son mutluluk Fotoğraflarında,ellerindeki yumoş ayıcığa dünyanın en güzel şeyi gibi gülerek bakmaları yok muydu,işte orada bittim ben...
ne olur artık çocuklar ölmesin ve ne olur şu başlığı onlara ithaf etmeyin çünkü onlar kıyıya vuran cesetler değil melekler...
