Acılar ile doğru orantılı mı büyür insan? Ya da acılar insanın varlığını mı yoğurur.
Geçmişi düşünmek zorunda mıyız illa?
Her ölen dostu, her gece anmak?
Normal değil mi bunlar? O halde ben neden acılara takılıp kalıyorum, neden insanlar benim bir desteğe ihtiyacım olduğunu söylüyor? Durum bu kadar vahim mi be sözlük? Anlamıyorum ki, cidden.
Neymiş, artık hayatıma birini katmam gerekiyormuş. Peh! Yine mi gidişini izleyeyim lan sözlük he?
Ölümünü mü izleyeyim, yoksa bir şekilde benden vazgeçişini mi? Tamam, eyvallah geçmiş takıntım var, reddetmiyorum. Ama sizin yok mu olm? Tek sorunlu benmişim gibi ya sen şu doktora gitsene bak o bu konularda çok iyi falan. Sokarım ulan öyle iyiliğe. iki ilaç kitleyip mahvediyorlar sözlük.
Artık istemiyorum hiçbir şey.
Herkesten kaçmak istiyorum sözlük.
Hiçbir şey eskisi gibi değil.
Ben de öyle. Vazgeçiyorum artık her şeyden.
Destek falan istemiyorum amiyum!
