ilk kalp spazmı geçirdiğimde sedyede acil kapısından içeri girerken, her yerimde kablolar, bilmediğim aletler.. annem başımda ağlıyor onu öyle gördüm ya, başladım gülmeye. zor nefes almama rağmen gülümsedim ki annem fazla üzülmesin diye. hayatım boyunca da böyle oldu. canımın en yandığı zamanlarda bile gülümsemeyi hiç ihmal etmedim. ki bu yüzden canımın yandığını çoğu zaman anlamadılar..
