Ayrılık çanları calmis olan iliskinin sevgilisidir.
Bu ilk ölüştür.
.
.
Kiz-erkek kim olursa olsun feci sekilde üzer. Hem diyeni üzer hem denileni üzer.
Aslinda bir film repligi olan bu soz soylendigi anda "ne ara bu noktaya geldik?" Veya "bizim iliskimiz bu noktaya gelecek kadar basit miydi?" gibi sorulari akilda canlandırır. Bunun yanında bir de ölmeyi cânı gönülden istersiniz. "O yoksa yasamanin ne anlami olacak ki?" dersiniz.
Sonsuza dek beraber olmak icin teklif edilmis bir iliski duraklama dönemine girmiştir.
Sonsuza dek surecek bu iliski bu yavaslikla, bu molalarla nasil gidecektir ki?
Sonsuza dek surecek bu iliski bir et parcasinin kalpte son demlerini yasarken orada sallanmasina daha ne kadar dayanabilir ki?
Bu durumda yapilacak tek sey geriye donup yapilan hatalari, elde edilen kalp hasarlarini dusunmek ve birlikte yapılan guzel seyleri, yasanan en guzel gunleri hayal edip dua etmektir.
Ve eğer onsuz ne olacaginizi biliyorsaniz bundan sonra yapilacak tek sey yalnız nefes alabilmek icin ugrasmaktir. Bunu yapamadiginizda sonsuza ulasamadan yasanilan ikinci ölüştür.
Ve evet bu son ölüştür.
Kronolojik olarak incelersek:
.
.
Onu ilk kez gorerek hayata gozlerinizi actiniz.
Onu ilk kez duyarak gulumsediniz.
Ona ilk kez sevdiginizi soylerek ilk nefesinizi aldiniz.
Onu ilk kez operek en mutlu gununuzu yasadiniz.
O ilk kez zamana ihtiyacim var dediginde ilk nefesinizi verdiniz.
O ilk kez "ben sensiz yapamam zamani bosver benim sana ihtiyacim var." Dediginde ikinci nefesinizi aldiniz.
O ilk kez "artik ayrilalim" dediginde beraber ikinci kez nefesi verdiniz.
Ve bu son nefesti. Allah rahmet eylesin. Onu kaybettiniz.
Ben bugun ilk nefesimi onunla verdim. Umarim ikinci nefesim sonsuz uzunlukta olur.
