belli ki çocuğun canı pamuk şeker çekmişti. bakışlarından anlaşılabiliyordu. kızımı kolundan şefkatli ve babacan bir şekilde kavrayıp satıcıya doğru yönelirken birden bire paramın yetmeyebileceği ihtimali aklımda beliriverdi. elimi cebime attım ve elime gelen bozuklukları çıkarıp saydım. ne yazık ki sadece iki kişilik minibüs parasına yetiyordu. mimiklerimden paramın çıkışmadığını anlayan çocuk üstelemedi. ''hadi gidelim baba, annem pilav yapmıştır şimdi. hem zaten aç karnına yenmezdi o dedi.'' kızımla gurur duyuyordum ama aslında üzülmüştü yaşıtları gibi doya doya pamuk şeker yiyemediğine. üzüntüsünü belli etmemeye çalışıyordu. olgun kızdı vesselam... hayat zall im yüzünü bir kez daha hiç çekinmeden göstermişti bu fakir ama gururlu aileye. o an galata kulesine veya bir boğaz köprüsünün altına geçip, denize bakarak ''seni yenecem zall im dünya!'' diye haykırmak istiyordum. ama oraya gitmeye bile param yoktu. bir münibüs çevirip evin yolunu tuttuk...
