Mutluluğun gözü kordur,
Yalnızlık sağır.
Ondandır biri tökezleyerek yürür,
Oburu uykusunda bile bağırır.
Mutluluk yalnız kendisini görür;
Unutur bu yüzden ilkin kendisini.
Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür,
Boyuna bekler donsun diye sesini.
Mutluluk alışır kendisine, ölümden beter;
Borçsuzluğuyla ovunur, ama kedisi doğurmaz.
Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;
Boyuna kapısına döner, açan olmaz.
Mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykeli var...
Her ikisinin de saksılarında çiçek.
Biri hep başka bir renkle solar,
Öbürüyse ha açtı, ha açmayacak.
