kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum. nerede özgürlüğüm? bunu niçin kendime yapıyorum? insanlardan öylesine sıkıldım ki. hatta yaşamaktan. nereye baksam çıkarcı ve sadece kendini düşünen insanlar. içimdeki acıyı, öfkeyi dindiremiyorum. neden bütün bunlara katlandım? katlanıyorum? o kadar yapayalnız ve amaçsız hissediyorum ki. olmuyor ne yaparsam yapayım olmuyor. biliyorum ergen konuşması gibi bunlar. aşk acısı filan değil yanlış anlaşılmasın. söyleyemiyorum kimseye kafamın içinde olanları. sanki bir kurt beynimi kemiriyor. sanki evin istenmeyen çocuğu gibi. fazlalık gibi ne bileyim. her şeyin bedelini ben ödemek zorunda değilim. üç yaşından beri ödüyorum zaten. yetmedi mi bu kadar.. kurtulmak istiyorum sadece. aidiyet hissim yok benim. nereye kime gitsem ait olamıyorum. insanları izliyorum. hepsinin bir amacı, kafalarında binlerce düşünceleri, entrikaları.. yalnızlıktan yakınıyorum ama yalnız olmayınca da sahtelikler boğuyor beni. boşluktayım. dayanılmaz şekilde kendime zarar verme arzusu duyuyorum. ölene kadar ağlamak istiyorum bazen. bir daha hiç nefes alamayana kadar. insanın iç huzurunun olmaması kadar kötü bir şey yokmuş. komaya girene içmek istiyorum. içiyorum bazen. ayılınca yine her şey aynı. beynimdeki her şeyi silip çekip gitmek istiyorum her yerden. herkesten. huzuru nasıl bulacağım bilmiyorum. Şu an dipteyim. iki saat sonra anlamsız bir coşku ve mutluluk. bu gelgitler beni çok yoruyor artık. çözemiyorum. uzun süredir kendi ölümümü düşünüyorum. o sessizlik ve huzur. öylesine çekici ki. bütün entrikalardan uzak sakin bir uyku. tek istediğim bu. keşke biri yardım edebilse. bir gün bir akıl hastanesinde uyanmaktan çok korkuyorum..
