yazlığımızda balkonumuza konmuştu bıcır, sonra içeri girdi. önce ürkekti bize karşı, odanın içinde dört döndü. dışarıda çok korkutmuşlardı herhalde. ama alışmamız uzun sürmedi birbirimize. hatta bir de japon balığımız vardı zeliş adında, eşi onu ilk haftasında tek bırakmıştı fanusunun içinde. o dayandı göğüs gerdi yalnızlığa, bıcır, çoğu zaman ona eşlik edip onun da yalnızlığını paylaştı. suyundan çok içti fanusun kenarına konup. çok geçti aklımızdan bıcır'ı baş göz etmek ama layık göremedik ona hiç kimseyi. sadece bize canım dedi. bir süreliğine komşunun dişi kuşuyla paylaşmışlardı kafesi. ama çok uzun sürmedi saadetleri. zaman ilerledikçe bıcır her şeyden huysuzlanmaya başlamıştı. sık sık hasta olmalar, gün içerisinde sık sık uykuya dalmalar baş göstermişti. nasıl babaannem dedem gün içinde yoruldukları zaman uyuyorlarsa o da uyuyordu. o zaman anladım bıcır'ın yaşlandığını. salonda köşede dururdu kafesi. yaz aylarından biriydi. benim odama sabah güneş vurduğu için sıcaktan uyuyamazdım. o yüzden sabahları salona geçer divana kıvrılırdım. yine sıcağın beni bunalttığı sabahlardan birinde salona geçip divana uzanmak üzereyken kafesteki tüneğin ikisinin de boş olduğunu fark ettim. kafese yaklaşıp kafamı kaldırdığımda onu kafesin dibinde yerde yatarken gördüm. o an şaşkınlık içerisindeydim. belki de uyku sersemi durumun farkına varamadım. uzandım divana. hemen uykuya dalmışım. çok geçmeden gözümün önüne geldi bıcırım. kafesinden uçup avizenin üstüne kondu. bıcır bıcır konuşuyordu. o an gözlerim açıldı. önce kafese baktım sonra yanımda babaannemi gördüm. babaanne demem ile gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı. bıcır ölmüş dedim. sarıldık babaannemle birbirimize, ağladık.
