insanın damarlarındaki kanın çekilmesine benzer bazen, bazen de kurumuş bir yaprağın rüzgarda savrulmasına. Damarlardan çekilen her zerre kan sevgilinin dönmediği her saniyeye eş değer. Yapraktan kopan her parça seven kalbin dağılması gibi yavaşça savrulur. Gözler yalnızca içine içine bakılsa selde boğulacak gibi, dudaklar sevgiliye değmediği her geçen gün kurumaya yüz tutar. Özlem biter bir gün. Sevgili girer kapıdan içeri. O an değişir duygular özlem gider, huzur kalır. Yalnız bir duygu değişmez. O da bireyin her an yeniden doğan sevgisi.
