dünyanın diğer ucuna da gitsen yanında götürdüğün bir şey var.ondan kurtulamıyorsun.bazen yolda olma hissi güzel geliyor.ama anlık bir his.çünkü gemi bir limana varacak ve gidiyor olmanın hissettirdiği hafifleme, rahatlama, kurtulma karışımı o anlamsız keyif bitecek.biteceğini biliyorsan da sahip olduğun an en kıymetli şey oluyor.en basit izahı kaybetme korkusuyla elindekine daha çok sarılma psikolojisi.o an anlıyorsun ki mutluluk ana ait.küçük bir çikolata parçasının verdiği haz, yarım kiloluk kavanozun dibini görene kadar kaşıkladığın hazla aynı değil.ilk öptüğündeki gibi çarpmıyor yüreğin uzun uzun öperken.bir film izleyip bazen gitmek gerekir diyorsun.işte mutluluk o ana ait.otobüs terminalinde içtiğin son sigaraya.kulağında umutlu melodiler, elinde yeni bir kitap, diğer elinde o haftanın tüm mizah dergileri camdan dağları izlediğin ana.mola yerinde yediğin gözlemeye.o an mutlusun işte.sonrası yok.çünkü vardığında anlıyorsun ki dünyanın diğer ucuna da gitsen yanında götürdüğün bir şey var.
