Sadece bir gülümsemenin çocuklarda çok daha derin anlamları olduğunu keşfettim bu akşam.
bir nevi dostluk çubuğu gibi bir şey bu sanırım.
dışarıdaydım, böyle kalabalık bir masanın yanından geçtik etraflarında bıcır bıcır bir kız çocuğu dolaşıyor.
beni annesi sandı galiba anlık bir refleksle yöneldi, o sırada dedesine bir şeyler anlatmaya çalışıyordu bence bu yüzden oldu da neyse.
sonra kafasını kaldırıp da beni fark edince başta bir duraksadı ama ben gülümseyince tepkisi saniyesinde gülücük olarak geldi.
ve iletişimimiz bu gülümseme ile devamında gelen bir iki cümleden daha fazlası değildi. Beni bekledikleri için minnacık bir iletişimden sonra gitmem gerekiyordu.
ama iletişimimizin minik olması onun için ben çıkana kadar arkamdan el sallamasına engel değildi sanırım gb.
hayır bir de duymazsam eğer diye sesini yükseltmiş resmen by by diye bağırıyor ya herkes dönmüş bize bakıyor koskoca kız ufacik çocuk çıkana kadar birbirimize el sallayıp durduk.
sanırım hayatımdaki en güzel vedalardan biriydi.
Öyle garip bir etkisi oldu ki eve gelene kadar o şapşal gülümseme suratımdan gitmedi.
Karar verdim kız çocuklarının gülümseyişi insana hayatı sevdiriyor gb
Bu gece bunu kaçıncı tekrar edişim bilmiyorum ama ileride tam olarak böyle bir kızım olsun lütfen.
