şimdi kum mahallesinin beton kaplı, şirin sokaklarında yan yana yürümeye başlamıştık. kendiliğinden koluma girivermişti. eğer oraya bir daha gitmeyeceksem gittiğim yerin yollarına hiç dikkat etmezdim ben. bu yüzden sık sık kaybolmuşluğum vardır. ancak bu kez, sık sık geçtiğimiz sokakları inceliyor ve kendime hatırlama noktaları seçiyordum.
evinin önüne geldiğimizde, beyaz kabarık saçlı ve ancak bir rusa ait olabilecek derecede keskin yüz hatlarına sahip bir kadın ayağa kalktı ve ona anlamadığım fakat rusça olduğunu tahmin ettiğim dilde bir şeyler söyledi. bu dili bilmiyordum maalesef ama kelimelerin tonlamasındaki kızgınlık ve sitemi hissedebiliyordum. kadın arkasını döndü ve sinekliği açarak içeri girdi.
+haber vermediğim için biraz kırgın sanırım bana.
-seni zor bir duruma sokmadım umarım?
+(gülümseyerek) elimi kolumu bağlamadın ya?
onu en az bir gün daha görmek istiyordum. bir müddet daha susarak birbirimize baktık. kendi kendime "seçimimi yapacağım, kaderimi yaşayacağım ve bunun için tanrı'yı suçlamayacağım." dedim.
-yarın seni kahvaltıya davet edebilir miyim? hem sonra... seni bir yere götürmek istiyorum. sakıncası yoksa tabi?
+tamam. beni burdan alabilirsin değil mi?
-evet alacağım.
elini hafifçe salladı ve yavaş adımlarla terasa çıkan 3 basamağı tırmandı. süzülerek kapıya kadar gitti ve gözden kayboldu. odalardan birinin ışığı bir kaç dakikalığına yandı. sonra o da söndü.
kafamda düşünceler, bunun son veda olmasını dileyerek anneanemin burdaki evine doğru yola koyuldum. tek sorunsa bir anahtarımın olmayışıydı...
