ne yazık ki bunu kavratabilmek daha önemlidir. günümüzde zaten korku üzerine yürütülen bir sistemde; bir çocuğun, birçok çocuğun içinde bulunduğu ortamı ele alalım. kibirli, dedikoducu, yargılayıcı öğretmenler zaten her okulda bulunmaktadır. en iyi öğrettikleri şey ise ayrımcılıktır. üstüne birde aileleri tarafından adam akıllı terbiye verilmemiş, daha 8 yaşındayken bile burnu havada gezen şımarık çocuklara arkadaş demek zorunda kaldıklarını düşünelim. daha ikinci veya üçüncü sınıfa giden bir çocuğa sayfalarca ödev verilmesini ve daha o yaşta sevgiyi, paylaşmayı öğretmek yerine yarışmayı, hatta bu "sıralama" dedikleri saçmalığı panolara asan öğretmenleri ve ailesine hesap vermek zorunda olan gözü yaşlı bir çocuğu düşünmeden edemiyorum. babasına bakışları gitmiyor gözümün önünden.
-benimle dalga geçiyorlar baba. öğretmenim de beni sevmiyor.
-öyle şey olur mu oğlum? sevmez mi öğretmenin seni.
-görüyor, hiçbir şey yapmıyor baba.
-umursama sen onları oğlum, daha çok çalışıp yapıcaz bizde.
-umursama demekle olmuyor ki, çok üzülüyorum baba.
hem babasının hem benim bakışlarım başı eğik çocuğa kayıyor sonra. adam tutuyor oğlunun elini eve götürüyor, başı dik.
yani, okulda eğitim önemli.
