kardeşle gerek imkanlar gereği gerek nedensiz yere aynı odayı kullanmaktır.
küçük kardeş için ilerde çok özlenecek günlerdir. benim açımdan ağabeyimle arkadaş olabilmeyi kazandırmıştır bana. (sonradan öğrenip şaşırdım: kardeşleriyle mesafeli olanlar da varmış.)
beyefendi bugün hala sürmekte olan
- geceleri radyo dinleme,
- uyumadan hemen önce susamış ol ya da olma su içme (bana getirtirdi suyu kendini acındıra acındıra, sonra hah böyle adam ol der gülerdi.),
-anne baba odaya girince nedensiz yere uyuyor numarası çekme,
- uyumadan önce "gece eve hırsız girerse" planları yapma,
- gece uyku kaçarsa diye yatağın altına küçük çaplı bir nevale deposu hazırlama,
- el feneri ile kendi kendine gölge oyunu oynama vb. davranışlar kazanmama vesile oldu.
önce kim yatağa gidecek diye yarışırdık, sonra babam gelir yatakların baş kısmına oturur, dua okuturdu bize. yarısında uyuyakalırdık. swh.
ve ders çalışırken her zaman hemen arka masamda soru sorabileceğim ve sıkıldığımda oyun oynayabileceğim biri vardı.
ne bileyim annem bu akşam bize iyi geceler deyip öpmedi diye üzüldüğüm, babam eve gelince ilk kim sarılacak diye koşuşturduğumuz günlerdi.
bazen ben büyüyemem diye düşünüyorum ama bir insanın özlediği günler diye bir şey varsa eğer, büyümüş oluyor sanırım.
