şöyle der kendim; mutluluk, onu aramak için fazla yaşlı ve unutkan. sıradanlaşmayı göze almadan, tüm bu yaptırımların ötesine bir el boyu kadar daha uzanıp, mevcudiyetin sefasına ve zekasına bir arpa boyu kadar daha süt ağacı ekmektir. zaman, kendi aralığı içerisinde durağan. mutsuzluk baki, ufak bir gülümseme saki. dünya bulaca ve kırmızı.
