"Bazen kendimi bir müddet için unuttuğum, bir insanda kendime yakın taraflar bulduğum oluyordu. Fakat kafama, çıkmaz bir şekilde yerleşmiş olan o korkunç hüküm, derhal kendini gösteriyor: "Unutma, unutma ki, o sana daha yakındı, Buna rağmen böyle yaptı" diye beni hakikate davet ediyordu. Herhangi bir kimsenin bana bir adıma kadar yaklaştığını görüp ümitlere düşsem, hemen kendimi topluyor: "Hayır, hayır, o bana daha çok yaklaşmıştı, aramızda artık mesafe bile kalmamıştı; Fakat işte sonu!" diyordum.
inanmamak, inanamamak; Bunun ne kadar korkunç olduğunu her gün, her an hissediyordum."
kitabın bu kısmında betimlenen hayal kırıklığının ufak bir kesiti bile olsa, kitabın geri kalanındaki tahlillere ilişkin önemli ipuçları vermektedir.
