Annemle babam gece nöbetindeyken abimle evde yalnız kaldığımız onlu yaşlarım, koşuşturmacanın en çok annemi yorduğu ama asla sesini bile çıkarmadığı o dönemle abimin ergenlik buhranına kapılıp iyice içine kapanmadan önceki halleri (aramızın en iyi olduğu zamanlardı sanırım) bi de babamın tek sıkıntısının eve daha erken gelemeyişi olmasını özledim. Bütün aile biraradaydık, küçüktüm belki o zamanlarda da sorunlar vardı ama farkında miydim, hayır. Büyüdükçe sorumlulukla birlikte farkındalık da artınca insan en çok eski günlerdeki gibi tek çatının altında barınmasına engel olan şeylere öfkeleniyo, geleceği düşününce annesinin babasının kıymetini daha fazla anlıyo, birlikte geçirdiği bir dakikayı bile kârdan sayıyo. Ailesini düşünüp soylememis ama şair, özlem git gide arsızlaşıyo.
