Bazen onun kokusu geliyor burnuma birden, bütün algılarım allak bullak oluyor, gözlerim onu arıyor kalabalıklarda mesela, o koku beni alıp maziyi hatırlatmaya götürüyor, o sevinçleri, hüzünleri, bütün duygularımın coşkulu olduğu zamanları anımsıyorum. Şimdi elimde herşeye karşı olan öfkem ve yüzölçümü anasının amı kadar olan aymazlığım var sadece, beni ben yapan şeyler kaybettiğim şeyler artık. Daha g*t kadar bir ergenim çoğuna göre, daha kibar olanları ise bıyıkları daha yeni terlemiş diyor onun yerine, ama ben 70-80 yaşına gelmiş, sittiriboktan dünyada kimsesi kalmamış işe yaramaz biri gibi hissediyorum. Saygılar.
