benim gibi her şeye ağlayabilme potansiyeli olan insanları ağlamaktan helak eden dizidir. zaten son yedi sekiz haftadır duygusal açıdan zayıf olan bünyeme iyi gelmeyeceğini bile bile izledim o ayrı.
görmek lazım, anlamak lazım bir kez daha, ne olursa olsun ne yaşanırsa yaşansın şu dünyada aileden başka kimsemiz yok, kardeş ne olursa olsun candan bir parça ve yaşananlar hemen unutulmasa da bizi en kolay affedebilecek kişiler onlar.
herkes hata yapar, en yakındakinin hatası daha çok acıtır ama o kardeştir işte. annedir veyahut babadır. yine en kolay onlar affedilmez mi şu dünyada?
en zor zamanlarda yine onlara sığınılmaz mı?
içimde bir yerlere dokunuyor bu dizi benim. öyle bir şey söylüyor ki birisi bir yerde öyle bir laf ediyor ki, gözyaşları boğazımda düğümleniveriyor. tutmuyorum ben de gözyaşlarımı, ağlak biri miyim bilmiyorum ama dedim ya bir şey içimde bir yerlere dokundu mu ağlıyorum ben.
kim ne derse desin kurgusuyla, senaryosuyla, oyunculuklarıyla bu insanlar bir işe emek veriyorlar ve takdiri de hak ediyorlar, en azından benim tarafımdan.
