Az önce telefon çaldı açtım yakin zamanda konusmadigim aramizin da biraz kötü oldugunu düşündüğüm bir arkadaşım aramisti. Ben de ne bok yesem de şu hayati bi düze cikartsam diye düşünüyordum. Böyle düşünüyor olmamin asil nedeni o arkadaş iken telefonu açmak istemedim. Hele ki öyle bir andayken hiç istemedim. Neyse telefonun ışığı sönsün diye yandaki kilit tuşuna bastim attim yana bir sigara yaktim sonra. Sigaradan ilk nefesimi aldigim anda telefondan gelen "alo" sesleriyle farkettim ki yanlışlıkla acmisim amk telefonunu. Aldım elime efendim dedim istemeye istemeye. Naber napiyorsun dedi, iyiyim dedim. Iyiyim. Sesin iyi gelmiyor bir sıkıntın mi var dedi. "var amk siktiniz attiniz hayatimi" diyemedim, yok yeni uyandim dedim sonra da 15 dakika boyunca ne kadar mutlu olduğunu anlattı. Sevinmiş gibi yaptım ama banane amk diyemedim. Ben mutlu değilim sen niye mutlusun amina kodugum da diyemedim. Sadece 3 4 tane daha sigara içtim sahilde denize karşı yalnız otururken. Sonra tekrar telefona odaklandim " sen beni dinlemiyor musun" dedi. Bir şey soracagim dedim. Cevap vermesini beklemeden cidden dinliyor olmam bu kadar umrunda mi dedim. Telefonu kapattı ben de niye kapatti neden kapatti diye düşünmeden önce sevinmeye başladım. Çünkü artık niye yalnizim diye sormama gerek yoktu. Malım lan ben çünkü. Gerizekaliyim, moronum ya da sosyopatim, psikolojik özürlüyum veya uzaylıyım farketmez. Sadece toplumdan birisi değilim dedim kendi kendime. Belki kendimi kandirdim ama çok da umrumda olmadı bu. Mutlu bir şekilde eve gelip yatağıma gectim ama yine bir huzursuzluk rahat birakmadi beni. Çünkü toplumdan bir parça olmazsanız canlı olmuyorsunuz. Ben de başka ölüler bulurum dedim ama bu hiç kolay bir şey değil be sözlük. Sadece 1 tane ölü tanidigim var o da ölü olmak istemiyor.
Kelimeler sözlük, kelimeler bazı anlamlara gelmiyor amına koduğumun dünyasında
.
