bir gün uçaktayım yine. f-4 kullanıyoruz. düşman kara hedefleri aşağıda bize gülümsüyor. bizim de o gülümsemeye karşılık vermemiz lazım tabii ki. bombalanan yerin üstünden geçtik ve ilerleyip manevra yaptık. 7 g'lik bir kuvvet yedikten sonra tekrar bombardıman yapacağımız yere doğru yöneldik. bu işlemden sonra aklım başımdan yavaş yavaş gitmişti. beynim başka yerlerdeydi. sünnetimde alınmış hediyeyi neden kırdığımı düşünüyordum. ordan sonra kara delik, uzay, zaman olaylarına kaydım.
arkadaki arkadaş da bildiği bütün küfürleri ediyormuş. ağzıma sıçsa yeridir. gökyüzünde ikimiz varız sadece. ''kullanacağın uçağın kokpitine sıçayım'' gibi bir cümle ile kendime gelmiştim ama uçak yere doğru gidiyordu. arkadaşa ''nolur bu fani dünyada duyduğum son cümle olmasın, iyi şeyler söyle lütfen'' dedim. pilot arkadaşım ise '' adamın dibisin, sen çok iyi bir arkadaşsın'' falan demeye başlamıştı. ''2800 metrede söylediğin cümlelerin amk'' dedikten sonra uçağı çok ama çok da zor olsa yere çakılmaktan kurtardım. aşağıdan alkış sesleri falan geliyordu.
kaskımı çıkarıp göz yaşlarımı sildim. uçağı yere indirdiğimizde şampanyalar patlatılıp kadehlere konmuştu. gelmemiz bekleniyordu. mütevazı bir kutlama sonrasında arkadaşlarla batak oynamıştık.
