Hayatımın en ciddi konuşmasını yaptım az önce. Büyümekle ilgili. Çocukluk arkadaşımla... Saatlerce konuştuk, haklıydı, o yüzden de korkutucuydu. içimdeki çocuk ürperdi.
Yetişkin olmak, ciddi anlamda. Sorumluluklardan kaçmamak, zorlukların üstesinden gelmek, elini taşın altına koymak.. Bedel ödemek.. Peri masalından gerçek hayata uyanmak... Artık bir şeyleri kendine ve ailene ispatlamak.. Tek başına ayakta durabileceğini, bir birey olduğunu, hayatın adına doğru kararlar alabileceğini.. Korkutucu...
Büyümek istemiyordum hiç, ama alabildiğine özgürlük en büyük isteğim. Ama ikisi birarada olamıyor malesef. Bedeller, bedeller...
Büyümek korkutucu. içimdeki çocuk sindi bir köşeye, gözlerini iri iri açmış, bana bakıyor. Bir şeylerin değişme vaktinin geldiğini.o da biliyor, sadece kendine itiraf edemiyordu. Evet, bu geceki konuşma hayatımın en gerçekçi anıydı. Sanki çimdiklenip bir rüyadan uyanmış gibiyim.
